Het moment is daar, na maanden (soms jaren) lang ‘hard’ zwoegen komt het nieuws binnen. Je hebt raak geschoten en wordt vader! HOLY shit, het gaat echt gebeuren! Gelukkig heb je nog zo’n 8 hele maanden om aan het idee te wennen en je vrije leventje langzaam op te geven. Enerzijds natuurlijk super trots en mannelijk dat het gelukt is. Maar anderzijds zou het je ook best wel eens kunnen benauwen. Wow, over 8 maanden is het al zover. Ben ik hier wel klaar voor? Zal ik het goed doen als papa? Is dit wel het juiste moment? Is mijn leven nu voorgoed voorbij? Heb ik nog wel tijd voor mezelf? Allemaal hele logische vragen die vast wel eens een keer bij je zijn opgekomen. Ze kunnen zorgen voor een stevig portie onzekerheid.
Wat kan ik doen als man?
En dan kom je als man ineens op plekken waar je nog nooit bent geweest, zoals de Prénatal of de verloskundige. Natuurlijk ben je onwijs benieuwd of het allemaal goed gaat met de groei van je pinda, dus ga je elke keer braaf mee. Daar zie je honderden kaartjes hangen van pasgeboren baby’s met allerlei namen erop. O ja shit, ook nog een naam bedenken. Gelukkig hebben we nog even, het belangrijkste is de gezondheid van ons garnaaltje, als dat maar goed zit. Ondertussen volg je nauw de ontwikkeling via allerlei apps en vertel je je omgeving vol trots dat je papa wordt. Maar ook je eerste zorgen voor het vaderschap dienen zich vast en zeker aan..
Vaak gaat de aandacht bij een zwangerschap volledig op de vrouw, nietwaar? Hoe voelt ze zich, wanneer begint het verlof en allerlei vragen gericht op het kindje wat nou eenmaal in mama’s buik aan het groeien is. Wij mannen hangen er een beetje bij en zijn hooguit goed voor wat mental support. Our job is done right? Wij staan vanaf nu machteloos aan de zijlijn en zullen moeten ‘wachten’ tot het zover is.. Of toch niet helemaal? Schiet ook wel eens door je hoofd dat je deze periode van 8 maanden juist goed zou kunnen benutten? Deze tijd juist gebruiken om je zo goed mogelijk voor te bereiden op het vaderschap? Misschien om te werken aan meer balans en energie. Misschien denk je eraan om te beginnen met hardlopen of bootcampen, zodat je straks fitter aan de start staat. Nu heb je daar immers wél nog tijd voor..
De andere kant van het vaderschap
Natuurlijk vertel jij intussen trots aan iedereen dat jij papa zal worden en vraag je zo nu en dan wat vaderlijk advies. Dan hoor je vast en zeker ook wel eens de horror verhalen. Ouders die geen oog meer dicht doen, omdat hun baby hen weer eens de hele nacht wakker heeft gehouden. Dat is f*cked up en houd je toch meer bezig dan je aanvankelijk had gedacht. Hoe zal mijn baby het straks doen? Zal ik straks ook geen nacht meer rustig slapen? Wat doet dat met mijn energie? Ga ik nog wel scherp zijn op mijn werk na zo’n horror nacht? Allemaal logische vragen die vast wel eens in je opkomen, maar waar je verder niet zo veel mee doet. Ergens wil jij ervoor zorgen dat je zo gezond en vitaal mogelijk aan het vaderschap begint. Maar je weet nog niet zo goed hoe. Je bent immers nog nooit papa geweest.
En dan, na 9 maanden..
En dan is het moment daar, de bevalling dient zich aan! Je weet niet wat je meemaakt. Na een heftige, intense bevalling, is jullie kindje geboren en rijden jullie voor het eerst met z’n 3en naar huis. Hoe gek is dat! Je bent super trots, maar het is tegelijkertijd mega onwennig. Emoties gieren door je hele lijf. Je voelt ineens de verantwoordelijkheid over een levend wezen, dat is nogal wat! Thuis mag je gelijk de eerste luier verschonen van je pasgeboren baby. Je hebt geen idee wat je aan het doen bent. Natuurlijk niet, je hebt dit nog nooit gedaan. Maar je doet wat jij denkt dat goed is en vertrouwt erop dat het uiteindelijk allemaal goed gaat komen. En dat komt het. Je nieuwe leven als kersverse papa is zojuist begonnen..
