De maatschappij in 2022
Het mag wel eens gezegd worden. wij als dertigers hebben het f*cking goed in Nederland. Je hoeft maar van huis naar school te fietsen om dat te zien. Vrijwel overal staat minimaal 1 auto voor de deur, vaak meer. De ene na de andere elektrische bakfiets zoeft voorbij. Een dak vol met zonnepanelen en busjes van DHL en PostNL die af en aan rijden in de wijk om ons verder in onze luxe leventjes te voorzien. En het mooiste is nog dat we allemaal zo geconditioneerd zijn dat we dit normaalste zaak van de wereld lijken te vinden. Ik vind het fijn, maar sta ook graag stil bij hoe goed we het hebben met elkaar..
Het grotere plaatje
En ik vraag me wel eens af, wanneer is het genoeg? Onze onuitputtelijke behoefte aan meer, meer, meer lijkt niet houdbaar richting de toekomst. We gaan maar door met produceren, & consumeren. De wereldbevolking is nog steeds exponentieel aan het groeien, we maken de natuur steeds verder kapot. We consumeren steeds meer vlees, wat simpelweg niet vol te houden blijft gezien de wereldbevolking en lijken ons totaal niet bewust te zijn van hetgeen waar we mee bezig zijn. Als wij het maar goed hebben in onze korte tijd hier.
Voor mijn gevoel staan we momenteel op een groot kantelpunt. Of het nu gaat om klimaat, de (wereld)economie, een digitale munt die het hele financiële systeem op zijn kop zal zetten of oorlogen die uit de hand lijken te lopen, er gaat een heleboel veranderen de komende jaren. We zitten middenin een transitie en ik ben zeer benieuwd hoe dit zich allemaal verder zal ontwikkelen.
Het grotere plaatje vs van dag-tot-dag
Maar kijk je van dag tot dag dan merk je daar niet zo veel van en lijkt het mee te vallen. Wij als dertigers leven onze luxe leventjes alleen ontbreekt het ons op dit moment aan één essentieel ding; TIJD. We zijn allemaal zó druk met zaken die wij ‘belangrijk’ maken, maar sta je wel eens stil bij de vraag of deze zaken wel écht zo belangrijk zijn? Het lijkt wel een verslaving te zijn geworden ons geluk enkel en alleen af te laten hangen van meer en meer. We leven in een productiemaatschappij en doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Maar in mijn ogen is dat het niet.
Vraag een willekeurige dertiger hoe het met hem/haar is en je krijgt vaak het antwoord: druk. Huh? Dat vroeg ik toch niet, ik vroeg HOE het met je is. Druk is een state of mind, iets wat je zelf gecreëerd hebt en bovenal een keuze. We rennen maar door en door en denken dat alles in de buitenwereld, alle externe factoren, ons steeds gelukkiger maken .Maar werkelijk geluk haal je niet uit een nieuwe auto, een nieuwe e-bike of dat prachtige huis aan het water. Dat zit in jezelf. Dat is onze default mode, zo zijn we geboren. Alleen hebben we daar in de loop der jaren heel subtiel allerlei laagjes overheen gebouwd en komen we daar steeds moeilijker bij.
Sta eens stil
Dus alsjeblieft, vertel me eens hoe het echt met je gaat en kom niet met zo’n bullshit verhaal en zeg dat je het druk hebt. Want druk zijn we allemaal. Het zegt niets over hoe het daadwerkelijk met je gaat, maar is een excuus om niet daadwerkelijk bij je gevoel te komen en te zeggen wat er écht in je speelt. We zijn in deze maatschappij veel teveel gewend geraakt alles vanuit ons hoofd te doen, weg te rationaliseren en het beter te weten dan de ander, terwijl we zo veel meer zijn dan dat. Ik streef naar veel meer nieuwsgierigheid en verbinding. Van elkaar leren en zo steeds een stukje wijzer worden en straks de wereld iets mooier achterlaten dan dat je hier gekomen bent.
What to do?
Ik streef er in mijn coaching naar om in gesprek voorbij de oppervlakte te komen en te weten hoe het echt met je gaat. Zodat we kunnen aankijken wat we vaak niet WILLEN aankijken. We zijn pijn vermijdende groepsdieren, maar als we de moed durven tonen om daar wel naartoe te gaan, dan ligt er enorme winst, heling en vooruitgang op je te wachten. En dat is prachtig, want groei is het enige bewijs van leven. Denk daar maar eens over na.
Met mij gaat het soms goed, soms minder goed. Dat hoort bij het leven. Ik probeer ook mijn mindere dagen steeds meer toe te laten, los te laten en te accepteren. Het gevoel van een kutdag haal je daar niet mee weg, maar ik weet wel dat dit ook bij het leven hoort en dat ik dat op zo’n moment gewoon moet uitzitten. Op zo’n dag probeer ik bewust te kijken naar mijn gevoelens, mijn gedachtes die daarbij horen en deze vooral niet te serieus te nemen. Alle gedachten zijn tijdelijk en gaan voorbij. De vraag is meer hoe serieus je ze neemt, of je je ermee blijft identificeren, of je ernaar wilt handelen of dat je aankijkt met een lach en denkt: “bedankt voor de informatie, maar hier doe ik niets mee”. Het inzicht dat je niet je gedachten bént heeft mij al zoveel gebracht, dat gun ik een ieder ander ook.
Resoneer je met dit verhaal en ben je benieuwd of coaching iets voor jou zou kunnen betekenen? Kijk dan hier voor de mogelijkheden en neem contact met mij op.
